Το 1996 οι REM κυκλοφόρησαν το New Adventures In Wi-Fi . Το δούλεψαν στο δρόμο γιατί εκείνη την περίοδο βρισκόταν σε εξέλιξη η περιοδεία τους MONSTER. Όπως ήταν φυσικό στον έτσι κι αλλιώς μελαγχολικό τους ήχο κούμπωσε και η διάθεση για το ¨φεύγω¨ αλλά και οι τα προβληματάκια που αντιμετώπιζαν μεταξύ τους. Παταγώδης αποτυχία. Την οποία λάτρεψα.
Την Κυριακή πήγαμε για τσίπουρα, που μόνο ένας Βολιώτης γέννημα θρέμμα αντιλαμβάνεται ως μυσταγωγία. Στην παραλία του Αναύρου. Τη στιγμή που τα έχουμε πει όλα , όταν δεν αρκεί πια το λίγο, όταν η απουσία ενοχλεί, όταν είμαι ακόμη εδώ αλλά έχω χαθεί τη στιγμή εκείνη το κομμάτι leave ήρθε και με βρήκε. Πόσα χρόνια είχα να το ακούσω; Άκου….
Κάνοντας βόλτα στα ¨παλιά¨ χάζευα τις επιγραφές των καταστημάτων. Χάζευα σημαίνει φωτογράφιζα. Επιγραφές που μόνο στην ελληνική επαρχία συναντάς όπως ο ¨ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ¨. Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει επαρχιακή πόλη χωρίς τον ¨πειρασμό¨ της, the place to be ! Η επιλογή της λέξης κλειδί δεν είναι καθόλου τυχαία , μιλάει στο υποσυνείδητο μερίδας πελατών με πολύ χαμηλό βαθμό αντίστασης σε πειρασμούς (κυρίως βόρειας προέλευσης). Η περιοχή κατά τα άλλα έχει διαμορφωθεί σε τετράγωνο ¨ότι φάμε και ότι πιούμε¨ με φτηνές επιλογές, προσφορές σε φοιτητές και στέκια που έδωσαν ζωή στην άλλοτε παραμελημένη γειτονιά. Οι φοιτητές αντικατέστησαν τους μεροκαματιάρηδες και οι ταβέρνες αντικατέστησαν τις αποθήκες , τα καταστήματα και τα εργαστήρια που κάποτε λειτουργούσαν εκεί.
Την προσοχή μου τράβηξε η μεγάλη θολωτή πόρτα με την όμορφη παλιακιά επιγραφή του βυρσοδεψείου. Ταμπάκικα τα λέγανε κάποτε και τους δερματάδες ταμπάκους . Ήξερα πως σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας, κυρίως σ΄αυτές με λιμάνια, υπήρχαν ως τα τελευταία χρόνια συντεχνίες, δηλαδή κλειστές επαγγελματικές ομάδες, που λέγονταν σινάφια όπως των χαλκωματάδων, βυρσοδεψών (ταμπάκηδων ή ταμπάκων) κ.α. Το μαγαζί μου φάνηκε εγκαταλελημένο και κλειστό από καιρό. Έσκυψα να δω από το τζάμι και φυσικά (!) άνοιξε την πόρτα ο μάστορας που με έβλεπε τόση ώρα να γυροφέρνω το μαγαζί και με φώναξε μέσα.
Ταμπάκος αναντάμ παπαντάμ. Δεν είσαι ο πρώτος που έρχεται από περιέργεια μου είπε. Καθίσαμε και μου μίλησε για ... τις εποχές που γέμιζε δέρματα ο δρόμος μπροστά στο μαγαζί όταν οι παραγγελίες ήταν ατελείωτες. Μου έδειξε τις φωτογραφίες στους τοίχους με τα τομάρια αραδιασμένα και τους εργάτες να καμαρώνουν για τη δουλειά τους. Μιλήσαμε για τις εξαγωγές στην Ευρώπη και την ποιότητα του ελληνικού δέρματος, τον πλούτο και την προκοπή, τις συμφωνίες για τα ζώα και τα παπούτσια που έφτιαχναν τα ¨αθάνατα¨, για το βαλσαμωμένο λύκο που τον βρήκε στη βιτρίνα ενός μαγαζιού με δερμάτινα είδη. Σήμερα φυσικά όλα αυτά αποτελούν παρελθόν. Σήμερα υπάρχει η Κίνα. Η εποχή εξαφάνισε τις περισσότερες επιχειρήσεις και οδήγησε στο μαρασμό της συντεχνίας των ταμπάκων. Τα προβιομηχανικά εργαστήρια επεξεργασίας του δέρματος είναι μια ανάμνηση. Ο άνθρωπος και ένας φίλος του που έτυχε να είναι στο μαγαζί όλη αυτή την ώρα συνέχισαν να θυμούνται και να θυμούνται. Ο χώρος , οι φωτογραφίες, οι αναμνήσεις , η μυρωδιά, το μισοσκόταδο σε μένα προφανώς δε ¨μίλησαν ¨με τον ίδιο τρόπο. Περισσότερο θλίψη ένοιωσα βλέποντας όλα αυτά τα τομάρια από ζώα στους τοίχους, αρκούδα, λύκος, ελάφι, κουνάβι. Τρόπαια! Ίσως και ανακούφιση που το επάγγελμα, με τις συνθήκες που το χαρακτήριζαν, αποτελεί παρελθόν. Δεν παύει όμως να είναι κομμάτι της βιοτεχνικής ιστορίας της περιοχής. Ήθελα να βγω έξω, στο τώρα. Ευχαρίστησα, έφυγα.
Πιστεύω πως ο Ζημέρης όταν φωτογράφιζε ένα κτίριο είχε συναίσθηση της ομορφιάς του. Μέσα από το φακό του δεν έβλεπε ντοκουμέντα ( τουλάχιστον όχι μόνο ) αλλά αναγνώριζε το κάλλος. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως είχε τη φήμη ενός ανθρώπου καλλιεργημένου με μεγάλο ενδιαφέρον για τις τέχνες, τα γράμματα και τη μουσική. Όλα αυτά μου κάνουν αισθητική. Χωρίς να είμαι ειδικός ή να τον έχω συναντήσει ποτέ οι φωτογραφίες του δείχνουν πως προσέγγιζε το όμορφο με θαυμασμό … και είδε πολύ ομορφιά… Είναι τεράστιο το φωτογραφικό αρχείο του. Τον συναντώ παντού, από σπίτια και δημόσιους χώρους μέχρι σουβλατζίδικα και καφενεία αλλά και σε πολυκαταστήματα, καρτ ποστάλ, λευκώματα, βιβλία, στο δημαρχείο, στο κτελ , στο λιμάνι. Είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που αποτέλεσαν μέρος της ποπ κουλτούρας μιας περιοχής εν ζωή. Το ήξερε άραγε; Με το θάνατό του πέρασε στην ιστορία όχι μόνο για το έργο του αλλά και γιατί αρνήθηκε την τεχνολογική εξέλιξη και συνέχισε να δουλεύει με τον παραδοσιακό τρόπο στο σκοτεινό θάλαμο ενώ είχε εμμονή για εμφάνιση των φωτογραφιών σε μεγάλες διαστάσεις που θύμιζαν περισσότερο πίνακα ζωγραφικής. Αυτά και άλλα λιγότερο γνωστά συμβάλουν στο μύθο. Γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1922.
Το 1922 είχε ιδρυθεί το Κεραμοποιείο Τσαλαπάτα στο οποίο εργάσθηκε ο Άρης, τελευταίος γόνος της οικογένειας . βιομηχάνων Τσαλαπάτα. Στην ακμή της λειτουργίας του το Κεραμοποιείο Τσαλαπάτα απασχολούσε 250 άτομα και τα μηχανήματα του έφταναν τους 300 ίππους. Το περίφημο καμίνι Hoffmann που έσβησε μόνο στην Κατοχή το 1944 και στην διετία 1954-1956 δύο φορές εξαιτίας των μεγάλων σεισμών του Βόλο είναι ένα από τα ελάχιστα που σώζονται στον κόσμο. Ήταν μηχανολόγος μηχανικός τον οποίο εκτιμούσαν πολύ οι συνάδελφοί του για την κατάρτισή του και την εμμονή του στη λεπτομέρεια. Υπήρξε κοινωνικός, δραστήριος άνθρωπος και είχε συμβάλει στην ίδρυση και οργάνωση του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Είχε κάνει πράξη τη δια βίου μάθηση και δε σταμάτησε να μορφώνεται μέχρι και το τέλος της ζωής του. Η περιουσία; Πολλά λέγονται μύθοι ή πραγματικότητα η οικογένεια Τσαλαπάτα δημιούργησε , δούλεψε και άφησε πίσω της ιστορία. Τα γνωστά τούβλα και κεραμίδια με το τύπωμα είναι πλέον συλλεκτικά και κοσμούν σαλόνια και μουσεία.
O σιδηροδρομικός σταθμός Βόλου Πρόκειται για ένα κτίριο που χαρακτήρισε την εποχή του αλλά και σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς και παράδειγμα για το πώς η λειτουργικότητα και η αισθητική μπορούν να αποτελέσουν διαχρονικό σημείο αναφοράς. Φυσικά το σταθμό τον χορταίνεις μόνο από ψηλά ή από πολύ κοντά έτσι πνιγμένος όπως είναι από το ¨αριστουργηματικό¨ ΙΚΑ και το ¨απαράμιλλης γοητείας¨ κτίριο της εφορίας. Κατασκευάστηκε από την εταιρεία θεσσαλικών σιδηροδρόμων σε σχέδια του Ιταλού μηχανικού Εβαρίστο ντε Κίρικο ( πατέρα του γνωστού ζωγράφου Τζόρτζιο ) το 1882,αμέσως μετά την απελευθέρωση της κεντρικής Ελλάδας και από τότε παραμένει ουσιαστικά αναλλοίωτος. Είναι ένα αρχιτεκτονικό έργο τέχνης της ύστερης ρομαντικής περιόδου. Τον εξωτερικό χώρο στολίζει το παλαιότερο γλυπτό του Βόλου, το άγαλμα της θεάς Αθηνάς κατασκευασμένο από λευκό μάρμαρο το 1884 από τον Ιταλό γλύπτη G.Previsan το οποίο τοποθετήθηκε στη θέση του όταν εγκαινιάσθηκε ο σιδηρόδρομος Θεσσαλίας.
. Στον πρώτο όροφο του σταθμού εκεί που κάποτε βρισκόταν η κατοικία του εκάστοτε σταθμάρχη - άλλωστε το σύνολο του κτιρίου θυμίζει ένα εντυπωσιακό σπίτι με πολλά νεοκλασικά στοιχεία - σήμερα λειτουργεί ( ; ) το σιδηροδρομικό μουσείο Θεσσαλίας. Σήμερα το κτίριο - μνημείο του σταθμού αλλά και ο περιβάλλον χώρος μπορούν να αξιοποιηθούν και να φέρουν μερικά ευρώ παραπάνω σαν τουριστική ατραξιόν αφού πρόκειται για σταθμό από τον οποίο αναχωρεί μια μόνο γραμμή. Βόλος - Λάρισα - Βόλος . Δε το λες και κόμβο! Δεν ξέρω αν είναι εφικτό αλλά ίσως μπορεί να υπάρξει κάποιος σχεδιασμός για την επανένωση της περιοχή των παλαιών με την υπόλοιπη πόλη που τόσο ¨σοφά¨ έχει αποκοπεί με την περιτοίχιση του σταθμού. Δες και το βιντεάκι για το σταθμό. Είναι ντυμένο με μουσική του Max Bruch. Το είδαν και άλλοι 2907 ντε!
Ο Άρης ψάχνει. Δε μπορώ να πω! Ευγενικότατος.. Πάντως κάνει εντύπωση με τόση ευκολία σήμερα στα κοινωνικά δίκτυα και τον περιοδικό τύπο να προτιμά τον πατροπαράδοτο 80΄s τρόπο να επικοινωνήσει την ανάγκη του. Καλή επιτυχία Άρη. Πως λέτε να είναι ο Άρης;.
Ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων. Τον παραδέχτηκε ο Καβάφης, τον ξεχώρισε ο Παλαμάς. Γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1851. Διαβάζω στη Βικιπαίδεια: ¨η οικονομική του κατάσταση στάθηκε για πάντα η αδύνατη πλευρά του. Ήταν σπάταλος, ανοργάνωτος. Όταν έπαιρνε το μισθό του, πλήρωνε τα χρέη του στην ταβέρνα του Κεχριμάνη, (όπου έτρωγε είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια), έδινε το νοίκι, έστελνε στη Σκίαθο, μοίραζε στους φτωχούς, σπαταλούσε χωρίς σκέψη για την αυριανή μέρα. Κι έτσι έμενε πάντα φτωχός και στενοχωρημένος, χωρίς να μπορεί να αγοράσει ακόμη και τα στοιχειώδη, όπως ρούχα. Δεν μπορούσε να περιποιηθεί τον εαυτό του και η μεγάλη ανεμελιά του, συνοδευμένη από κάποια φυσική ραθυμία και νωθρότητα, με μια πλήρη αδιαφορία για τα βιοτικά, τον κρατούσε σε κατάσταση αθλιότητας. Άπλυτος, απεριποίητος, σχεδόν κουρελής, ενώ μπορούσε να ζει με αξιοπρέπεια, γιατί ήταν λιτότατος και ασκητικός, σκορπούσε τα λεφτά του και μόνο κάθε πρωτομηνιά είχε χρήματα στην τσέπη του. «Κατ' έκείνην την ήμέραν συνέβη να είμαι πλούσιος..» έχει γράψει κάπου.¨ Το βρήκα συγκλονιστικό. Τόσο σημερινό, τόσο ¨εμείς¨. Σκέφτεται σιωπηλός και για πάντα στην παραλία του Βόλου και κοιτάζει χαμηλά, στραμμένος προς το νησί που τον γέννησε.
. .
