Το θάνατο τον φοβάμαι το παραδέχομαι. Το να διαβάσω το περί θανάτου του Πορτογάλου Ζοζέ Σάμαραγκου ( νόμπελ λογοτεχνίας) ήταν για μένα κάτι σαν extreme sport.
Πρόκειται για μια από εκείνες τις περιπτώσεις που σε κάνουν να σκέφτεσαι be careful what you wish for!
Για απροσδιόριστο λόγο σε μια χώρα κάνεις δεν πεθαίνει ακόμη και αν το θέλει. Ενώ στον υπόλοιπο κόσμο θάνατοι συμβαίνουν καθημερινά σε αυτή τη χώρα ακόμη και όσοι προσπαθούν να αυτοκτονήσουν αποτυγχάνουν , άνθρωποι επιβιώνουν απο τα πιο φρικιαστικά ατυχήματα, υπέργηροι και ετοιμοθάνατοι ξανανιώνουν. Ενώ στην αρχή η εφορία για τη νίκη του θανάτου είναι διάχυτη παντού στη συνέχεια προκύπτουν πρακτικά προβλήματα τα οποία τινάζουν την πολιτική, την οικονομία ,την θρησκεία, τη μαφία ,στον αέρα. Ή ζωή χωρίς θάνατο φαντάζει πλέον μια κόλαση.
Δεν ξέρω πως τελειώνει ιστορία δεν έχω διαβάσει ακόμη όλο το βιβλίο απλώς το έχω αρχίσει και με έχει συνεπάρει. Αυτό σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη γραφή του Σαμαράγκου ο οποίος δεν χρησιμοποιεί σχεδόν καθόλου τελείες και διαβάζοντας το βιβλίο σου κόβεται η ανάσα μέχρι να τελειώσει μια πρόταση και η ανάγνωση καθίσταται ουσιαστικά μία φυσική διαδικασία το κάνει μοναδικό.
Το θέμα δεν είναι να το λέμε εμείς, για μας , μόνοι μας. Τα άλλα παιδάκια μας παίζουν; Εδώ είναι το θέμα. Έχω ακούσει άπειρες φορές να λένε άνθρωποι (που συνήθως δεν έχουν ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό ή στην καλύτερη περίπτωση μόνο μέχρι το Μπάνσκο για μαϊμούδες και σεξοτουρισμό) το πόσο πιο όμορφη είναι η Ελλάδα από όοοοοοολο τον υπόλοιπο κόσμο , πόσο πιο όμορφη είναι η φύση, το κλίμα , το φαγητό, οι άνθρωποι , τα πάντα. Κέφι κέφι κέφι! Το θέμα είναι πως τελικά διαβάζοντας για ακόμη μία φορά τα αποτελέσματα στο tripadvisor για τα βραβεία Travellers' Choice ακόμη και για τις 25 κορυφαίες παραλίες του κόσμου ΔΕΣ ΕΔΩ ( στο γήπεδό μας δηλαδή ) δεν….δεν ρε παιδιά, δεν. Πουθενά , ντιπ! Τι Αυστραλία , τι Βραζιλία, τι Πουέρτο Ρίκο, τι Φλόριντα. Η Ελλάδα; Αφού σα την Ελλάδα πουθενά δεν είπαμε; Εν τω μεταξύ κοιτώντας τις φωτογραφίες των finalist δε με χάλασαν καθόλου το ομολογώ. Όχι ότι έχουμε να ζηλέψουμε κάτι αλλά να….ούτε και οι άλλοι έχουν να ζηλέψουν πολλά. Ρε λες να έχει και αλλού εκτός από εδώ ήλιο και θάλασσα Θεμ’ σχώρα με;
Τελικά η δικαίωση ήρθε . Όχι για μας ρε! Για τους αγαπημένους γείτονες. Τους Τούρκους ντε! Στη λίστα με του 25 πιο δημοφιλείς προορισμούς γενικώς ΔΕΣ ΕΔΩ, ΤΣΟΥΠ! Κωνσταντινούπολη, Τουρκία στο Νο 7 παρακαλώ. Ρε είναι τρελοί οι τουρίστες. Πλάκα μας κάνουν; Ρε σα την Ελλάδα πουθενάααα ρεεε!
.
Τα ρούχα όπως είναι γνωστό σε όλους εκτός ίσως από την Αλέκα Παπαρήγα δεν υπάρχουν απλά για να κρύβουν τη γύμνια μας ή να μας ζεσταίνουν το χειμώνα. Είναι statement. Από το ντύσιμο ενός ανθρώπου πάντα μπορούσα να καταλάβω πολλά. Μπορεί να έχω πέσει έξω μερικές φορές αλλά οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Το στυλ , τα χρώματα, τα trendy ή τα συντηρητικά ρούχα, τα καθαρά, τα τσαλακωμένα, τα κολλαριστά, τα ¨έριξα πάνω μου ότι βρήκα μπροστά μου¨ ή τα ¨σκεφτόμουν 2 ώρες τι θα φορέσω¨ χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο που τα φοράει. Είναι μέρος της ταυτότητας του. Ιδιαίτερα δε τα παπούτσια! Εκεί πια μιλάμε για δήλωση του νόμου 105! Το ρούχο όμως που τελικά για μένα προσωπικά αποτελεί το απόλυτο παράδειγμα fashion statement είναι το μαγιό. Ένα ύφασμα τόσο δα μικρό πρέπει να τα πει όλα . Μιλάει ακόμα και για την ηθική μιας κοινωνίας ή μιας εποχής. Το μαγιό είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και μάλιστα στη Βαρκελώνη το λαμβάνουν αυτό σοβαρά υπόψη. Το αγαπημένο μου brand ●ES● , ισπανική εταιρία, κυκλοφόρησε ήδη το βίντεο για τη νέα συλλογή χαρακτηρίζοντας τη ¨ a collection unsuitable for shy people¨.Αυτό είναι υπεραρκετό για να shopping ε?
Δεν ξέρω γιατί χάνονται οι άνθρωποι. Δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό το οποίο τους απομακρύνει απο τη μια μερα στην άλλη. Τί είναι αυτο που τους κανει να γίνονται ξένοι; Απλά τελειώνουν.Ξέρω πως συνεχίζουν να ζουν σε σένα παράλληλο σύμπαν το οποίο κάποτε ήθελες να επισκέπτεσαι συχνά αλλά τώρα πια δε σου κάνει καμία αίσθηση να δεις ούτε καν από περιέργεια . Τι να κάνουν άραγε τα πρόσωπα αυτά; Πώς ζουν; τι σκέφτονται; Εντελώς αδιάφορο σήμερα. Θυμάμαι όμως πριν μερικά χρόνια στην Αργαλαστή ένα κήπο γεμάτο λουλούδια τόσα πολλά και τόσο όμορφα. Θυμάμαι αλλά δε με νοιάζει πια.
Σύντομα θα δώ το τελευταίο επεισόδιο “ The walking dead ” . Όποιος δεν παρακολουθεί τη σειρά απλά αξίζει το Σουλεϊμάν το μεγαλοπρεπή και στα μούτρα του!
Το έχω στο στικάκι μου και κάνω υπομονή. Έχω υποσχεθεί να μη το δω πριν επιστρέψει από ταξίδι το amore που είναι φαν για να το δούμε μαζί. Πιο δύσκολο μου φαίνεται και από νηστεία 40 ημερών περιμένοντας την ανάσταση. Περιμένω μάχη , περιμένω αίμα , περιμένω prison vs Woodbury. 12.4 εκατομμύρια τηλεθεατές ( oh yeah ! ) παρακολούθησαν το τελευταίο επεισόδιο σύμφωνα με το λατρεμένο για τα ορθογραφικά του λάθη και τα ασύντακτα άρθρα του Walking Dead In Greece Community. ( Διαβάστε σχόλια , είναι άπαιχτα ).
Το σκηνικό στην πόλη σήμερα γιατί μου φαίνεται τόσο μα τόσο post apocalyptic; Τέλειο σκηνικό!Σα να πρόκειται
να ξεπεταχτεί κανένας walkerμπροστά μου! Με έχει επηρεάσει τόσο πολύ η αναμονή ή ζούμε post apocalyptic μέρες και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι;
