Μετά από μια σειρά ανακατατάξεων , ένα ταξίδι στο εξωτερικό και ένα πρόβλημα υγείας που με κράτησαν μακριά από το blog και πάλι πίσω. Με μια περίεργη ψυχολογία για όσα συμβαίνον γύρω μου και σε προσωπικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο αναζήτησα σταθερές. Πράγματα και πρόσωπα από τα οποία μπορώ να πιαστώ. Αλλά και μέρη στα οποία πάντα βρίσκω καταφύγιο και θα υπάρχουν πάντα εκεί για μένα όταν χρειαστεί να ξεφύγω από όλα και να αδειάσω το μυαλό.
Μακρυνίτσα.
Άφησα το αυτοκίνητο ένα δύο χιλιόμετρα πιο έξω. Η βόλτα με τα πόδια μέχρι τον κεντρικό δρόμο αξίζει και μάλιστα όταν έχει και χιόνια το βουνό είναι μαγεία.
Στον κεντρικό δρόμο τα μαγαζιά με τα βότανα και τα γλυκά και κάθε λογής κιτς διακοσμητικά – αναμνηστικά η χαρά του τουρίστα. Όλα μαζί δίνουν ένα χρώμα θελκτικό αλλά στο σπίτι συνήθως καταλήγουν σε ένα ντουλάπι πίσω πίσω.
Τα πέτρινα σπίτια με τα ξυλόγλυπτα , τα ψηλά ταβάνια και τα ζωγραφιστά παράθυρα. Τα αρχοντικά με τα τζάκια ανάμενα προσφέρουν θαλπωρή στον επισκέπτη και απίστευτη θέα στο Βόλο
Η πλατεία με τα αιωνόβια πλατάνια , ένα από τα καλύτερα μπαλκόνια ever όπως την χαρακτήρισε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν την επισκέφθηκε το 1934.
Η τεράστια πηγή της πλατείας της όπου άπαντες οι επισκέπτες κάνουν στάση για μια ευχή και ρίχνουν ένα κέρμα (1809). Το νερό βγαίνει από τρεις χάλκινες λεοντοκεφαλές και χύνεται σε μία στέρνα.
Ο ναός του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου (του 1792).
Το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης το οποίο στεγάζεται στο εξαιρετικά αναστηλωμένο αρχοντικό Βατσαρέα - Μαυράκη του 19ου αιώνα και είναι υπόδειγμα αρχιτεκτονικής προσαρμογής σε νέα χρήση.
Εκεί λειτουργεί και το art café. Για απόλαυση καφέ γλυκού και θέας μακρυά από την πλατεία .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου