περιμένοντας την ανάσταση

Θυμάμαι όταν είχα επισκεφτεί το κοιμητήριο Περ Λασαίζ για πρώτη φορά μου έκανε απίστευτη εντύπωση ο σεβασμός προς το παρελθόν και ο τρόπος με τον οποίο τιμούν τους προγόνους. Ναι έτσι είχε αποτυπωθεί στο μυαλό μου. Αν εξαιρέσεις τις ορδές τουριστών και τα βαρύγδουπα ονόματα των διασήμων τάφων … ( Σοπέν, Κάλλας, Πιαφ, Μόρισον κτλ) είναι ένας τόπος που σε αγαλλιάζει, ιερός τολμώ να πω και σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι την έννοια της συνέχειας. Δε συζητώ για την οργάνωση , τις on line υπηρεσίες κ.τ.λ.
Χρόνια ήθελα να δω τι συμβαίνει στο δικό μας. Πόσο ποιο κοντά να έρθεις στο θάνατο και την Ανάσταση ; Είναι το τέλος ή υπάρχει και κάτι πέρα και πάνω από τη λογική; Κοιμητήριο των Παμμέγιστων Ταξιαρχών Μιχαήλ & Γαβριήλ. Να πώς πως δε το περίμενα; Να πως έπεσα από τα σύννεφα; Δε θα το πω. Ένιωσα απλά προσβεβλημένος ως άνθρωπος και ως βολιώτης. Θα μπορούσα να αρχίσω και να τελειώσω κάπως έτσι…

…αλλά προτιμώ να μη το κάνω. Ας αυτολογοκριθώ και ας μεταφέρω αυτή την εικόνα. Περιμένοντας την Ανάσταση αλλά και το ... σεβασμό που χρωστάμε σα κοινωνία στους προγόνους μας, στα αγαπημένα μας πρόσωπα ,και στην ιστορία μας. Χρόνια πολλά και καλή Ανάσταση.

Info:

Ιδρύθηκε το 1882 από τον τότε δήμαρχο Παγασών Γεώργιο Καρτάλη μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους.
Το πιο παλιό μνημείο είναι της Αναστασίας Μανούσου, με ημερομηνία ταφής την 21η Αυγούστου 1873. Συναντάμε επίσης τους τάφους των Δημήτριου Τοπάλη 1874 ,Κων/νου Καρτάλη 1876,Ευφροσύνης Σαμαρτζίδου 1877.
Σύμφωνα με εφημερίδα του 1930 το 1885 υπήρχαν μόνο 30 τάφοι και ο πρώτος νεκροθάφτης ήταν ο Κυρ Θανάσης, η ζωντανή ιστορία του Κοιμητηρίου ως το 1930.
Το Κοιμητήριο είναι σαν ένας απέραντος υπαίθριος χώρος έκθεσης γλυπτικής, όπου υπάρχουν έργα , μικρών και μεγάλων, άσημων και φημισμένων καλλιτεχνών.