6 Αυγ 2013
πόρτες κλειστές
16 Απρ 2013
περί θανάτου
Το θάνατο τον φοβάμαι το παραδέχομαι. Το να διαβάσω το περί θανάτου του Πορτογάλου Ζοζέ Σάμαραγκου ( νόμπελ λογοτεχνίας) ήταν για μένα κάτι σαν extreme sport. Πρόκειται για μια από εκείνες τις περιπτώσεις που σε κάνουν να σκέφτεσαι be careful what you wish for! Για απροσδιόριστο λόγο σε μια χώρα κάνεις δεν πεθαίνει ακόμη και αν το θέλει. Ενώ στον υπόλοιπο κόσμο θάνατοι συμβαίνουν καθημερινά σε αυτή τη χώρα ακόμη και όσοι προσπαθούν να αυτοκτονήσουν αποτυγχάνουν , άνθρωποι επιβιώνουν απο τα πιο φρικιαστικά ατυχήματα, υπέργηροι και ετοιμοθάνατοι ξανανιώνουν. Ενώ στην αρχή η εφορία για τη νίκη του θανάτου είναι διάχυτη παντού στη συνέχεια προκύπτουν πρακτικά προβλήματα τα οποία τινάζουν την πολιτική, την οικονομία ,την θρησκεία, τη μαφία ,στον αέρα. Ή ζωή χωρίς θάνατο φαντάζει πλέον μια κόλαση. Δεν ξέρω πως τελειώνει ιστορία δεν έχω διαβάσει ακόμη όλο το βιβλίο απλώς το έχω αρχίσει και με έχει συνεπάρει. Αυτό σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη γραφή του Σαμαράγκου ο οποίος δεν χρησιμοποιεί σχεδόν καθόλου τελείες και διαβάζοντας το βιβλίο σου κόβεται η ανάσα μέχρι να τελειώσει μια πρόταση και η ανάγνωση καθίσταται ουσιαστικά μία φυσική διαδικασία το κάνει μοναδικό.
11 Απρ 2013
Σα την Ελλάδα πουθενά!
Το θέμα δεν είναι να το λέμε εμείς, για μας , μόνοι μας. Τα άλλα παιδάκια μας παίζουν; Εδώ είναι το θέμα. Έχω ακούσει άπειρες φορές να λένε άνθρωποι (που συνήθως δεν έχουν ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό ή στην καλύτερη περίπτωση μόνο μέχρι το Μπάνσκο για μαϊμούδες και σεξοτουρισμό) το πόσο πιο όμορφη είναι η Ελλάδα από όοοοοοολο τον υπόλοιπο κόσμο , πόσο πιο όμορφη είναι η φύση, το κλίμα , το φαγητό, οι άνθρωποι , τα πάντα. Κέφι κέφι κέφι! Το θέμα είναι πως τελικά διαβάζοντας για ακόμη μία φορά τα αποτελέσματα στο tripadvisor για τα βραβεία Travellers' Choice ακόμη και για τις 25 κορυφαίες παραλίες του κόσμου ΔΕΣ ΕΔΩ ( στο γήπεδό μας δηλαδή ) δεν….δεν ρε παιδιά, δεν. Πουθενά , ντιπ! Τι Αυστραλία , τι Βραζιλία, τι Πουέρτο Ρίκο, τι Φλόριντα. Η Ελλάδα; Αφού σα την Ελλάδα πουθενά δεν είπαμε; Εν τω μεταξύ κοιτώντας τις φωτογραφίες των finalist δε με χάλασαν καθόλου το ομολογώ. Όχι ότι έχουμε να ζηλέψουμε κάτι αλλά να….ούτε και οι άλλοι έχουν να ζηλέψουν πολλά. Ρε λες να έχει και αλλού εκτός από εδώ ήλιο και θάλασσα Θεμ’ σχώρα με; Τελικά η δικαίωση ήρθε . Όχι για μας ρε! Για τους αγαπημένους γείτονες. Τους Τούρκους ντε! Στη λίστα με του 25 πιο δημοφιλείς προορισμούς γενικώς ΔΕΣ ΕΔΩ, ΤΣΟΥΠ! Κωνσταντινούπολη, Τουρκία στο Νο 7 παρακαλώ. Ρε είναι τρελοί οι τουρίστες. Πλάκα μας κάνουν; Ρε σα την Ελλάδα πουθενάααα ρεεε! .
8 Απρ 2013
φύλλο συκής
Τα ρούχα όπως είναι γνωστό σε όλους εκτός ίσως από την Αλέκα Παπαρήγα δεν υπάρχουν απλά για να κρύβουν τη γύμνια μας ή να μας ζεσταίνουν το χειμώνα. Είναι statement. Από το ντύσιμο ενός ανθρώπου πάντα μπορούσα να καταλάβω πολλά. Μπορεί να έχω πέσει έξω μερικές φορές αλλά οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Το στυλ , τα χρώματα, τα trendy ή τα συντηρητικά ρούχα, τα καθαρά, τα τσαλακωμένα, τα κολλαριστά, τα ¨έριξα πάνω μου ότι βρήκα μπροστά μου¨ ή τα ¨σκεφτόμουν 2 ώρες τι θα φορέσω¨ χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο που τα φοράει. Είναι μέρος της ταυτότητας του. Ιδιαίτερα δε τα παπούτσια! Εκεί πια μιλάμε για δήλωση του νόμου 105! Το ρούχο όμως που τελικά για μένα προσωπικά αποτελεί το απόλυτο παράδειγμα fashion statement είναι το μαγιό. Ένα ύφασμα τόσο δα μικρό πρέπει να τα πει όλα . Μιλάει ακόμα και για την ηθική μιας κοινωνίας ή μιας εποχής. Το μαγιό είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και μάλιστα στη Βαρκελώνη το λαμβάνουν αυτό σοβαρά υπόψη. Το αγαπημένο μου brand ●ES● , ισπανική εταιρία, κυκλοφόρησε ήδη το βίντεο για τη νέα συλλογή χαρακτηρίζοντας τη ¨ a collection unsuitable for shy people¨.Αυτό είναι υπεραρκετό για να shopping ε?
Το site της ●ES● ΕΔΩ
.
7 Απρ 2013
ξεχασμένοι κήποι
Δεν ξέρω γιατί χάνονται οι άνθρωποι. Δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό το οποίο τους απομακρύνει απο τη μια μερα στην άλλη. Τί είναι αυτο που τους κανει να γίνονται ξένοι; Απλά τελειώνουν.Ξέρω πως συνεχίζουν να ζουν σε σένα παράλληλο σύμπαν το οποίο κάποτε ήθελες να επισκέπτεσαι συχνά αλλά τώρα πια δε σου κάνει καμία αίσθηση να δεις ούτε καν από περιέργεια . Τι να κάνουν άραγε τα πρόσωπα αυτά; Πώς ζουν; τι σκέφτονται; Εντελώς αδιάφορο σήμερα. Θυμάμαι όμως πριν μερικά χρόνια στην Αργαλαστή ένα κήπο γεμάτο λουλούδια τόσα πολλά και τόσο όμορφα. Θυμάμαι αλλά δε με νοιάζει πια.
5 Απρ 2013
Post - apocalyptic fiction
Το trailer του 3ου κύκλου ΕΔΩ
7 Νοε 2012
meanwhile in thessaloniki...
Λίγο μιζέρια, λίγο πόνο, λίγο κατάρα και λίγο πόλεμο. Ακόμη μία χρονιά το φεστιβάλ προσφέρει το ίδιο πιάτο. Αποφάσισα να αποφύγω φέτος τις φτωχές και μίζερες ματιές στα βαλκάνια ( όχι άλλο κάρβουνο ) και τα αφιερώματα στον κορεάτικο κινηματογράφο για να ανασάνω αλλά… κανόνισα χωρίς τον ξενοδόχο ή καλύτερα τον Διευθυντή του φεστιβάλ. Όπως έχει πει και μία σοφή φίλη ¨πότε επιτέλους θα δούμε στο φεστιβάλ την Joan Collins να τρώει το σούσι της…¨ όπως στα άλλα φεστιβάλ πχ Βενετία ή Κάρλοβυ Βάρυ ; Ο καιρός πολύ καλός για να με πείσουν οι βιτρίνες των καταστημάτων πως πλησιάζουν Χριστούγεννα και μία πολύ όμορφη βόλτα με φίλους στο κέντρο. Απολογισμός: 5 ταινίες, νέο υπέροχο deck στο λιμάνι, πολλά ποτά, πατσάς μετά την τελευταία προβολή, νέοι και παλιοί φίλοι, καθόλου τουρισμός και ραντεβού του χρόνου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
