απεργία/πορεία, Βόλος 19/10/11

Κάποτε ακούγαμε τους γονείς και τους παππούδες να προσπαθούν να μας τρομάξουν λέγοντας ¨μια κατοχή σας χρειάζεται¨ . Αμέσως όμως έκλειναν τα μάτια και δαγκώνονταν την ίδια στιγμή σα να το μετάνιωσαν, σα να έλεγαν κούφια η ώρα που το άκουσε…

Όταν δε θέλαμε να φάμε φακές, όταν γκρινιάζαμε ζητώντας καινούργιο lee, όταν από βαρεμάρα δεν κλείναμε την τηλεόραση ή τα φώτα, όταν μας λέγανε πως θα πάμε στο χωριό και ‘μείς απαντούσαμε πααααάλι; Όταν με τίποτα δεν θέλαμε την ίδια τσάντα και του χρόνου ή όταν έπρεπε να βρούμε δουλειά και έλεγε η μάνα μας ε όχι και σερβιτόρος! Όταν δε ψωνίζαμε με τίποτα από το μαγαζί της γειτονιάς και όταν πετούσαμε στο καλάθι το κολατσιό. Όχι το ψωμί! Ειδικά το ψωμί μη το πετάξεις ξανά! Το θυμάμαι σαν τώρα. Όταν ντρεπόμασταν να πάρουμε το λεωφορείο τις βροχερές μέρες – ¨να με πας εσύ σιγά μην περιμένω στη στάση!¨ Κάθε φορά που μας βρωμούσε το τυρί ή μας αηδίαζε το γιαούρτι ( ναι αυτό με την απαίσια πέτσα ) .

Έτσι μεγαλώσαμε, εντάξει όχι όλοι μα οι περισσότεροι. Και τώρα; Τώρα τι; Έπιασε η κατάρα; Αυτό είναι η κατοχή ή κάτι ακόμη χειρότερο; Φταίμε εμείς, οι άλλοι ή μήπως όλοι; Αλλά πάλι και τους άλλους ποιος τους ψήφισε με τι κριτήριο; Δεν ήξερα; Αφού ήξερα! Πάντα ήξερα αλλά είχα μια ελπίδα για το δημόσιο κάποτε…έτσι νόμιζα…την πούλησα.

Σήμερα είδα τους φίλους μου στο δρόμο, τα μαγαζιά τους κλειστά. Αλλά τι θέλω εδώ; Τα συνθήματα μου φαίνονται σάπια και ετεροχρονισμένα. Όχι δεν είναι αυτή η εναλλακτική που ψάχνω.

Και η βία; 

Σε καμία περίπτωση! Κάποιοι δεν έχουν καταλάβει τίποτε ακόμα μάλλον..

Άσχημη μέρα σήμερα. Τώρα ηρέμησε η κατάσταση και όλοι γυρίζουν στα σπίτια τους. Δε νοιώθω ότι νίκησα. Γυρίζω και εγώ στο σπίτι.
.