πειρασμός και παρελθόν

Κάνοντας βόλτα στα ¨παλιά¨ χάζευα τις επιγραφές των καταστημάτων. Χάζευα σημαίνει φωτογράφιζα. Επιγραφές που μόνο στην ελληνική επαρχία συναντάς όπως ο ¨ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ¨. Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει επαρχιακή πόλη χωρίς τον ¨πειρασμό¨ της, the place to be ! Η επιλογή της λέξης κλειδί δεν είναι καθόλου τυχαία , μιλάει στο υποσυνείδητο μερίδας πελατών με πολύ χαμηλό βαθμό αντίστασης σε πειρασμούς (κυρίως βόρειας προέλευσης). 
Η περιοχή κατά τα άλλα έχει διαμορφωθεί σε τετράγωνο ¨ότι φάμε και ότι πιούμε¨ με φτηνές επιλογές, προσφορές σε φοιτητές και στέκια που έδωσαν ζωή στην άλλοτε παραμελημένη γειτονιά. Οι φοιτητές αντικατέστησαν τους μεροκαματιάρηδες και οι ταβέρνες αντικατέστησαν τις αποθήκες , τα καταστήματα και τα εργαστήρια που κάποτε λειτουργούσαν εκεί.

 
Την προσοχή μου τράβηξε η μεγάλη θολωτή πόρτα με την όμορφη παλιακιά επιγραφή του βυρσοδεψείου. Ταμπάκικα τα λέγανε κάποτε και τους δερματάδες ταμπάκους . Ήξερα πως σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας, κυρίως σ΄αυτές με λιμάνια, υπήρχαν ως τα τελευταία χρόνια συντεχνίες, δηλαδή κλειστές επαγγελματικές ομάδες, που λέγονταν σινάφια όπως των χαλκωματάδων, βυρσοδεψών (ταμπάκηδων ή ταμπάκων) κ.α. Το μαγαζί μου φάνηκε εγκαταλελημένο και κλειστό από καιρό. Έσκυψα να δω από το τζάμι και φυσικά (!) άνοιξε την πόρτα ο μάστορας που με έβλεπε τόση ώρα να γυροφέρνω το μαγαζί και με φώναξε μέσα. 

Ταμπάκος αναντάμ παπαντάμ. Δεν είσαι ο πρώτος που έρχεται από περιέργεια μου είπε. Καθίσαμε και μου μίλησε για ... τις εποχές που γέμιζε δέρματα ο δρόμος μπροστά στο μαγαζί όταν οι παραγγελίες ήταν ατελείωτες. Μου έδειξε τις φωτογραφίες στους τοίχους με τα τομάρια αραδιασμένα και τους εργάτες να καμαρώνουν για τη δουλειά τους. Μιλήσαμε για τις εξαγωγές στην Ευρώπη και την ποιότητα του ελληνικού δέρματος, τον πλούτο και την προκοπή, τις συμφωνίες για τα ζώα και τα παπούτσια που έφτιαχναν τα ¨αθάνατα¨, για το βαλσαμωμένο λύκο που τον βρήκε στη βιτρίνα ενός μαγαζιού με δερμάτινα είδη. Σήμερα φυσικά όλα αυτά αποτελούν παρελθόν. Σήμερα υπάρχει η Κίνα. Η εποχή εξαφάνισε τις περισσότερες επιχειρήσεις και οδήγησε στο μαρασμό της συντεχνίας των ταμπάκων. Τα προβιομηχανικά εργαστήρια επεξεργασίας του δέρματος είναι μια ανάμνηση. 
Ο άνθρωπος και ένας φίλος του που έτυχε να είναι στο μαγαζί όλη αυτή την ώρα συνέχισαν να θυμούνται και να θυμούνται. Ο χώρος , οι φωτογραφίες, οι αναμνήσεις , η μυρωδιά, το μισοσκόταδο σε μένα προφανώς δε ¨μίλησαν ¨με τον ίδιο τρόπο. Περισσότερο θλίψη ένοιωσα βλέποντας όλα αυτά τα τομάρια από ζώα στους τοίχους, αρκούδα, λύκος, ελάφι, κουνάβι. Τρόπαια! Ίσως και ανακούφιση που το επάγγελμα, με τις συνθήκες που το χαρακτήριζαν, αποτελεί παρελθόν. Δεν παύει όμως να είναι κομμάτι της βιοτεχνικής ιστορίας της περιοχής. Ήθελα να βγω έξω, στο τώρα. Ευχαρίστησα, έφυγα.