Το θάνατο τον φοβάμαι το παραδέχομαι. Το να διαβάσω το περί θανάτου του Πορτογάλου Ζοζέ Σάμαραγκου ( νόμπελ λογοτεχνίας) ήταν για μένα κάτι σαν extreme sport. Πρόκειται για μια από εκείνες τις περιπτώσεις που σε κάνουν να σκέφτεσαι be careful what you wish for! Για απροσδιόριστο λόγο σε μια χώρα κάνεις δεν πεθαίνει ακόμη και αν το θέλει. Ενώ στον υπόλοιπο κόσμο θάνατοι συμβαίνουν καθημερινά σε αυτή τη χώρα ακόμη και όσοι προσπαθούν να αυτοκτονήσουν αποτυγχάνουν , άνθρωποι επιβιώνουν απο τα πιο φρικιαστικά ατυχήματα, υπέργηροι και ετοιμοθάνατοι ξανανιώνουν. Ενώ στην αρχή η εφορία για τη νίκη του θανάτου είναι διάχυτη παντού στη συνέχεια προκύπτουν πρακτικά προβλήματα τα οποία τινάζουν την πολιτική, την οικονομία ,την θρησκεία, τη μαφία ,στον αέρα. Ή ζωή χωρίς θάνατο φαντάζει πλέον μια κόλαση. Δεν ξέρω πως τελειώνει ιστορία δεν έχω διαβάσει ακόμη όλο το βιβλίο απλώς το έχω αρχίσει και με έχει συνεπάρει. Αυτό σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη γραφή του Σαμαράγκου ο οποίος δεν χρησιμοποιεί σχεδόν καθόλου τελείες και διαβάζοντας το βιβλίο σου κόβεται η ανάσα μέχρι να τελειώσει μια πρόταση και η ανάγνωση καθίσταται ουσιαστικά μία φυσική διαδικασία το κάνει μοναδικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου